مکتب نابی که امام صادق(ع) زنده کرد/ شیعه مدیون امام ششم است

به گزارش پهره؛ عصر زندگی امام صادق(ع) پیشوای ششم شیعیان، عصری پر فراز و نشیب است چه از جهت سیاسی و انقلاب‌هایی مانند انقلاب ابومسلم که در این عصر رخ می‌دهد و چه از لحاظ برخورد عقاید، مکتب‌ها و ایدئولوژی‌هایی که در این عصر شکل می‌گیرد.
این دوره، دوره‌ای است که قدرت از بنی امیه در پی انقلاب‌ها به بنی‌عباس منتقل می‌شود که البته دراین‌بین بنی‌عباس بعدها نشان می‌دهد که چیزی جز ظلم و ستم را برای مردم به ارمغان نیاورده است.
در سایه همین جنگ‌ها و انتقال قدرت‌ها است که توجه به آسیب زدن به اهل‌بیت(ع) کمرنگ‌تر از گذشته دنبال می‌شود و فراغ بالی صورت می‌گیرد تا امام صادق(ع) مجلس درس و بحث خود را برای شاگردانش به پا کند.
البته از سوی دیگر با توجه به برخورد مسلمانان با مردم کشورهایی که فتح کرده بودند روابط با دنیای خارج بیشتر شده و در سایه این مراودات مسلمانان که از دیرباز به آن‌ها علم‌آموزی تأکید شده بود به دنبال علم و پژوهش‌های بیشتر رفته و به مباحث فکری و فلسفی بیش از گذشته توجه می‌کنند.
البته باید گفت با توجه به ظلم و خفقانی که بنی امیه برای اهل‌بیت(ع) ایجاد کرده بود چنانچه امام صادق(ع) در این دوره وارد کارزار رقابت‌های درسی و علمی نمی‌شدند تا اسلام ناب را زنده نگه دارند قطعاً از اسلام تنها نامی باقی می‌ماند و این‌گونه این تلاش‌ها منجر می‌شود تا امام صادق(ع) به‌عنوان رئیس مذهب تشیع مطرح شوند.
تشیع چیزی جدا از اسلام نیست
در این باره حجت الاسلام محمد غفوری کارشناس گروه سیره اهل بیت(ع) پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی قم در گفتگو با خبرنگار مهر، امام صادق(ع) را به عنوان رئیس مذهب جعفری می‌داند و می‌گوید: اینکه برخی مطرح می‌کنند ایشان مؤسس فقه جعفری بود نادرست است زیرا ما معتقدیم که مکتب اهل بیت(ع) و تشیع برخواسته از آموزه‌های پیامبر اسلام(ص) است که از طریق ایشان به سایر ائمه رسیده است و ما همه شیعیان رسول خدا هستیم.
امام صادق(ع) توانستند تشیع را تقویت کنند و مباحث مربوط به مکتب را زنده نگه دارند
وی بر این نکته که تشیع چیزی جدا از اسلام نیست تأکید می‌کند و می‌گوید: امام صادق(ع) توانستند در دوران خود تشیع را تقویت کنند و مباحث مربوط به مکتب را زنده نگه دارند و به همین دلیل ایشان رئیس مذهب هستند نه بنیان‌گذار و یا مؤسس.
حجت الاسلام غفوری به دوران سیاسی قرن اول اسلام اشاره می‌کند و می‌گوید: قرن اول دورانی بود حول محور اینکه چه کسی باید خلیفه باشد و البته در این بین عده‌ای همین خلفا را قبول داشتند و عده‌ای دیگر خلافت را متعلق به خاندان اهل بیت(ع) می‌دانستند و در واقع مباحث پیرامون این مسائل بود و هنوز مذاهب از یکدیگر جدا نشده بودند./مهر
انتهای پیام