یادداشت/
وعده ۱۰۰ روزه ای که وقتش نمی رسد
صد روز بعد از وعده های دولت روحانی؛ وضعیت اقتصاد کشور مطلوب که نشد بلکه داغی بر دل امیدوار ملت گذاشت که این روزها کمتر کسی را می توان دید که به سال های آینده که هیچ؛ به روزهای آینده خوشبین باشد.
وعده 100 روزه ای که وقتش نمی رسد
به گزارش پهره؛ یکی از شعارهای دهان پرکن و قابل توجهی که با استارت دولت تدبیر و امید در سال 92 با کبکبه و دبدبه از سوی برخی مسئولان در این مجلس و آن مجلس به نقل از رئیس جمهوری شنیده می شد حالا تنها به یک خاطره تلخ و غیر واقعی بدل شده است.
دولت تدبیر و امید روحانی نه تنها کلیدش چراغ امید کور سوی اقتصاد به تنگنا آمده خانواده ها را روشن نکرد بلکه یکی پس از دیگری چراغ هایی را که با همت و تلاش خود افراد در دانشگاه ها و سرمایه گزاری ها بدست آورده بودند را نیز با برخی سیاست های داخلی و خارجی اش خاموش و بی فروغ کرد.
اشتغال جوانان، ازدواج جوانان، امید و انگیزه جوانان و همه و همه در فشار و خفقان تصمیمات این لحظه و آن لحظه وعده های سرخرمن دولت فخیمه و برخی وزرای دوست داشتنی دولت به تلخی بیشتر از شیرینی موفقیت و آینده درخشان یک جوان شبیه است.
صد روز بعد از وعده های دولت روحانی؛ وضعیت اقتصاد کشور مطلوب که نشد بلکه داغی بر دل امیدوار ملت گذاشت که این روزها کمتر کسی را می توان دید که به سال های آینده که هیچ؛ به روزهای آینده خوشبین باشد.
سال گذشته مردم ایرانشهر با شنیدن خبر احداث صنایع پتروشیمی در این شهر و با وعده اشتغال 10 هزار نفر از فرزندان منطقه همه امیدوار شدند اما امروز جوانان شهر با مشاهده تنها و تنها جانمایی این پروژه و رها شدن یکی دیگر از وعده های دولت؛ بار دیگر همت دولتمردان برای بهبود اوضاع برایشان ثابت شد.
به صراحت می توان گفت صد روز که هیچ؛ تا پایان دولت هم که باشد مردم وعده ها را فراموش نخواهند کرد و میسر شدن این وعده ها را حق خود دانسته چراکه با هر وعده؛ چراغ امیدی در دل میلیون ها نفر روشن شده که در صورت بی محلی به این وعده ها نه تنها یأس و سایر حواشی منفی جوانان را احاطه خواهد کرد بلکه باید فاتحه امیدی که شعار وزین دولت تدبیر و امید بوده را هم خواند.
با این حال دولت یازدهم؛ دولتی برخواسته از خواست اکثریت مردم است که امیدواریم هر چه زودتر با تلنگرهایی که این روزها خواب زمستانی را از سر می پراند؛ وضعیت کشور رو به راه شود و بیش از این با دیدن فاصله های فاحش طبقاتی قلبها به درد نیاید.
انتهای پیام/ 3339
دولت تدبیر و امید روحانی نه تنها کلیدش چراغ امید کور سوی اقتصاد به تنگنا آمده خانواده ها را روشن نکرد بلکه یکی پس از دیگری چراغ هایی را که با همت و تلاش خود افراد در دانشگاه ها و سرمایه گزاری ها بدست آورده بودند را نیز با برخی سیاست های داخلی و خارجی اش خاموش و بی فروغ کرد.
اشتغال جوانان، ازدواج جوانان، امید و انگیزه جوانان و همه و همه در فشار و خفقان تصمیمات این لحظه و آن لحظه وعده های سرخرمن دولت فخیمه و برخی وزرای دوست داشتنی دولت به تلخی بیشتر از شیرینی موفقیت و آینده درخشان یک جوان شبیه است.
صد روز بعد از وعده های دولت روحانی؛ وضعیت اقتصاد کشور مطلوب که نشد بلکه داغی بر دل امیدوار ملت گذاشت که این روزها کمتر کسی را می توان دید که به سال های آینده که هیچ؛ به روزهای آینده خوشبین باشد.
سال گذشته مردم ایرانشهر با شنیدن خبر احداث صنایع پتروشیمی در این شهر و با وعده اشتغال 10 هزار نفر از فرزندان منطقه همه امیدوار شدند اما امروز جوانان شهر با مشاهده تنها و تنها جانمایی این پروژه و رها شدن یکی دیگر از وعده های دولت؛ بار دیگر همت دولتمردان برای بهبود اوضاع برایشان ثابت شد.
به صراحت می توان گفت صد روز که هیچ؛ تا پایان دولت هم که باشد مردم وعده ها را فراموش نخواهند کرد و میسر شدن این وعده ها را حق خود دانسته چراکه با هر وعده؛ چراغ امیدی در دل میلیون ها نفر روشن شده که در صورت بی محلی به این وعده ها نه تنها یأس و سایر حواشی منفی جوانان را احاطه خواهد کرد بلکه باید فاتحه امیدی که شعار وزین دولت تدبیر و امید بوده را هم خواند.
با این حال دولت یازدهم؛ دولتی برخواسته از خواست اکثریت مردم است که امیدواریم هر چه زودتر با تلنگرهایی که این روزها خواب زمستانی را از سر می پراند؛ وضعیت کشور رو به راه شود و بیش از این با دیدن فاصله های فاحش طبقاتی قلبها به درد نیاید.
انتهای پیام/ 3339
کد مطلب: 244
