کیف نداشتم و مادرم با گونی برایم کیف دوخت/در مسیر مدرسه در چاله آب افتادم و معلمم لباس فرزندش را تنم کرد

به گزارش پهره؛ ابراهیم نرماشیری که هم اکنون با داشتن دو مدرک لیسانس در کسوت ریاست بهزیستی ایرانشهر می باشد در گفت و گویی با خبرنگار ما با ابراز خرسندی از یادآوری روزهای اول ورودش به مدرسه می گوید: به خاطر دارم در سال 52 که مصادف با اولین روزهای ورودم به عرصه درس و مدرسه بود؛ همه هم سن و سالانم در یک طبقه رفاه اجتماعی بودیم.
او می گوید: با شروع اول مهر مادرم برای من که پسر اول خانواده بودم با گونی کیف دوخت و من مداد و دفترم را در کیف گذاشته و شاد و مسرور به سمت مدرسه حرکت کردم که اتفاقا سرمای آن روزها را بهتر از هر چیزی به خاطر دارم.
این مسئول موفق ایرانشهر ادامه می دهد:  در روستا زندگی می کردیم و فاصله مدرسه با محل زندگیمان 400 متر بود که از همان روز اول با وجود شدت سرمای هوا در یکی از چاله های آب که در مسیر راه بود افتادم و لباسهایم خیس شد که معلم اول دبستانم به کمک آمد و دستم را گرفت و به منزلش برد و لباس های خیس تنم را در آورد و لباس فرزندش را تنم کرد.
او می گوید: هم اکنون که من رییس بهزیستی هستم این معلم فداکار را که دو فرزند معلول دارد به من مراجعه می کند که با تمام وجود و ابراز رضایت؛ کار این معلم عزیزم را راه می اندازم و از این که می توانم ذره ای از دلسوزی این معلم و سایر معلمان دوران تحصیلم را جبران کنم بسیار خوشحالم.
نرماشیری بعد از خدا؛ دعای خیر پدر و مادرش را علت موفقیتش می داند و می گوید: ما 5 برادر هستیم که هر روز بعد از مدرسه در زمین کشاورزی به پدرم کمک می کردیم و حالا همه ما با همه کمبودها ی آن روزها بلاخره موفق شدیم و به شغل مورد علاقه مان رسیدیم.
او می گوید: در دوران تحصیل علی رغم بازیگوشی های دوران کودکی درسم بد نبود و خوشبختانه حتی یک بار هم مردود نشدم.
انتهای پیام/