"هامون" به صیادان نفس تازه بخشید

به گزارش پهره به نقل از پایگاه خبری اوشیدا؛ ماهیگیری یکی از مهمترین مشاغل مردم  سیستان و بلوچستان محسوب می شود که به طور معمول در جنوب استان به دلیل قرار داشتن شهرهای ساحلی در جوار دریای عمان بیشتر رواج دارد.
 
در شمال این استان نیز به دلیل وجود تالاب هامون بسیاری از مردم ساکن منطقه سیستان پس از هر بار آبگیری تالاب، ماهیگیری را آغاز می کنند، تالابی که سال های پر رونقی را در گذشته طی کرده اما مدت هاست دیگر رنگ و بوی گذشته خود را ندارد.
 
آب شیرین این تالاب باعث شده است تا ماهی موجود در آن از کیفیت بالایی برخوردار باشد و این امر سبب لذیذ شدن گوشت ماهی می شود.
 
ماهی تالاب هامون معمولا در خود منطقه به فروش می رود و صیادان نیازی به فروش آن به خارج از استان نمی بینند، چراکه ماهی بومی سیستان یا همان ماهی سفید طرفداران بسیاری در منطقه دارد.
 
سمبل دریا در آثار شهر سوخته
 
عباس نورزائی، کارشناس ارشد مدیریت روستائی در همین خصوص به خبرنگار ما گفت: در نقش مایه های به دست آمده در یکی از ظروف سفالین شهر سوخته سیستان با قدمت پنج هزار ساله، سه ماهی طراحی شده است که سمبل دریاها و دریاچه هاست و از آن به عنوان قدیمی ترین نقشه سیستان یاد می شود.
 
وی افزود: جی. پی. تیت، کارشناس امور مرزی و مردم شناس بریتانیایی در کتاب سیستان می نویسد که اصیل ترین قشر از سکنه سیستان، صیادان سیستانی هستند.
 
این کارشناس ادامه داد: صیادان سیستانی در جزیره های کوچک داخل یا حاشیه دریاچه هامون، از دیرباز زندگی کرده اند، فنون ساخت بلم محلی به نام توتن، پرده بافی و خانه های کپری را با استفاده از گیاه لویی بلد بوده اند و خدمات تردد با این بلم ها را در مناطق خشکی سیستان نیز در دورانی که هنوز بر رودخانه ها پل ساخته نشده بود، به سایر سکنه می داده اند و این خود موجب مواصلت این مردم نجیب با سایر طوایف سیستانی شده است و اینک این قشر با اکثر طوایف سیستانی ممزوج هستند.
 
هم زیستی مسالمت آمیز صیادان
 
نورزائی تصریح کرد: قبل از انقلاب، به دلیل هم زیستی مسالمت آمیز صیادان با آبگیرهای منطقه و توجه به شرایط بازتولید طبیعی ماهیان، در همه  آبگیرهای سیستان، ماهیان محلی خوشخوار و خوشگوار انجک یا شیزوتراکس به وفور یافت می شد، به گونه ای که برعکس دیگر نقاط کشور، آنان که توانایی مالی نداشتند و نمی توانستند گوشت قرمز تهیه کنند، سفره شان از ماهی، خالی نبود و شاهانه زندگی می کردند.
 
وی گفت: ماهی گیری با استفاده از سکویی خودساخته به نام بوک، سبک فنی و منحصر به فرد سیستانیان بود و بعدها از تور و چنگک و وَرزَنَک که نوعی چنگک چهار شاخه بود استفاده می شد.
 
وی بیان کرد: جهاد سازندگی، صیادان سیستان را در دهه ۱۳۷۰ متشکل کرد و چهار شرکت تعاونی صیادان تشکیل شد و در بالاترین رقم صید اقتصادی، در سال ۱۳۷۴ بالغ بر ۱۲ هزار تن ماهی استحصالی از دریاچه ی هامون به بازارهای کشور عرضه شد.
 
وی خاطرنشان کرد: از نظر ظرفیت انسانی، نزدیک به 2 هزار و 500 نفر ماهی گیر در جرگه های صیادی، انسجام یافته بودند که خبره ترین صیادان محسوب می شدند.
 
کارشناس ارشد مدیریت روستائی گفت: خشکسالی های 2 دهه اخیر، مفارقت نسلی بین صیادان قدیمی و فرزندان شان ایجاد کرد، خیلی ها به فعالیت های دیگر روی آوردند و با این شغل اصیل خداحافظی کردند، اما تعدادی با چنگ و دندان در این حرفه ماندند و با آب کوچ و ماهی عرضه کردند.
 
وی ادامه داد: اینک سال های ترسالی اقلیمی رقم خورده است، دیگر از صیادان پیر خبری نیست و جوانان صیاد با توانی مضاعف وارد میدان شده اند، باید انسجام یابند و وارد میدان ساماندهی به این امر خطیر گردند.
 
احیای گونه بومی ماهی
 
 
عیسی شاهرودی، رئیس شیلات شمال سیستان و بلوچستان هم به خبرنگار ما گفت: با هر بار آبگیری تالاب هامون، اقدام به رها سازی بچه ماهی در بستر آب های هامون می کنیم تا صید و صیادی در سیستان رونق پیدا کند.
 
وی افزود: برنامه ریزی کرده ایم که این بچه ماهی ها پس از خشک شدن تالاب هامون از طریق مسیری که در پیش دارند به کشور افغانستان برسند و با ورود آب های بعدی وارد ایران شوند.
 
شاهرودی گفت: در کل تالاب هامون، چاه نیمه ها و رودخانه هیرمند، چهار نوع ماهی وجود دارد که ماهی بیگ هد یا همان طوفان و ماهی سفید سیستان گاهی با جثه های بزرگتر صید می شوند.
 
انتهای پیام/