تحلیلی بر رویکرد دوگانه‌ی یک جریان؛
وحدت ملی خوب است اما تا وقتی که آن‌ها بخواهند!
اگر امروز رئیسی رئیس‌جمهور بود، بازهم اصلاح‌طلبان از وحدت ملی سخن می‌گفتند؟ احیاناً نظریه‌پردازان آن‌ها مردم را سرزنش نمی‌کردند که روحانی را انتخاب نکردید و اینگونه شد؟
وحدت ملی خوب است اما تا وقتی که آن‌ها بخواهند!
به گزارش پهره؛ به نقل از آناج؛ در مقطعی جنگ اقتصادی به اوج می‌رسد و روز به روز بر تعداد تحریم‌ها می‌افزایند، مردم به اتحاد نیاز دارند اما سریعاً گروهی حملات‌شان را آغاز می‌کنند و با قرار گرفتن در صفِ خارجی‌ها یکی دوتا هم آن‌ها بر پیکره‌ی گروه‌های مقاومت وارد می‌کنند و می‌گویند این تحریم‌ها نتیجه‌ی ایستادگی شماست، هرچه می‌خواهند بدهید تا بروند و این قائله ختم شود.
برهه‌ای دیگر فرا می‌رسد و دشمنان نظام ایران را تهدید به حمله‌ی نظامی می‌کنند و از گزینه‌های روی میزشان می‌گویند اما بازهم گروهی پیدا می‌شوند و به‌جای آنکه از لزوم همدلی و صف‌آرایی مقابل معاندان نظام بگویند، گروه‌های مقاومت را جنگ‌طلب و قشر انقلابی را افراطی می‌نامند و عنوان می‌کنند چرا سینه‌تان را چاک می‌دهید؟ آمریکا یک دکمه فشار دهد روی هوا می‌روید!
باز فردایِ آن آقایی برای استمرار بخشیدن بر قدرت خویش روی به هیجان‌زایی کاذب می‌آورد و در مقابل دوربین‌هایی که میلیون‌ها نفر درخارج و داخل آن را دنبال می‌نمایند، به نیروهای مسلح و در رأس آن سپاه می‌تازد لکن عده‌ای پیدا نمی‌شوند به آن آقا بگویند چرا چوبِ تاراج به مسایل امنیتی زدید و وحدت ملی را خدشه‌دار کردید.
وقتی هم کانال‌های تلگرامی و رسانه‌های وابسته به این گروه مدام بهانه‌جویی می‌کنند تا به قولِ خودشان فحشی به رقیبان دهند و طعنه‌ای به مدافعان حرم بزنند، باز جیکِ کسی در نمی‌آید. در سیاسی کردن مسایل نیز دستِ بالا را همواره داشته و دارند، مِن‌باب تمثیل در قضیه‌ی پلاسکو فریاد استعفاء سر می‌دهند و در حادثه‌ی قطار ماهیتِ برخورد دوگانه‌شان با مسایل را به رخ می‌کشند و روژه‌ی سکوت می‌گیرند.
اصولاً در نگاه این قشر وحدت ملی تا زمانی خوب است که در برابر فجایع به‌بار آمده حرفی برای گفتن نداشته باشند. کافی است کمی فضا را متعادل ببینند، آنوقت توهین و دروغ که سهل است، به آدم فحش هم می‌دهند لیکن وقتی ببیند قافیه را باخته‌اند و حقانیت طرف مقابل آشکار شده است، برای فرار از تبعاتِ اقدامات گذشته‌شان همه را به وحدت ملی دعوت می‌کنند تا اگر گروه رقیب‌شان خُرده‌ای بگیرد و از آنان سوالی نماید، سریعاً فریادِ وا وحدت سر دهند.
وحدت ملی خوب است و همگان نیز از این امر استقبال می‌نمایند اما به‌شرطی که همیشه باشد و در برابر تمام مسایلی که دشمنان برایمان رقم می‌زنند چنین رویه‌ای اتخاذ گردد. در کمال تاسف در مقطع فعلی افرادی پاسبان وحدت ملی شده‌اند که پیش‌تر توئیت می‌زدند و از خانواده‌های تروریست‌ها و منافقین دهه‌ی 60 عذرخواهی می‌کردند، مدافعان حرم را مدافع بشار اسد می‌نامیدند و قص‌علی‌هذه.
اوجِ تنگ‌نطری را وقتی می‌بینیم که بازهم عده‌ای در داخل همین جریان روی به کینه‌ورزی می‌آورند و بی‌آنکه سندی رو کنند و حرف‌شان بین ملت خریداری داشته باشند، می‌گویند کارِ شکست‌خوردگان انتخابات بود! این‌ها با آن‌هایی که اکنون پاسبانِ وحدت ملی شده‌اند فرق چندانی ندارند، همه از یک گروه‌اند منتهی نحوه‌ی جریان‌سازی و تهاجم‌شان فرق می‌کند.
به عبارت ساده‌تر از یک طرف منتقدانِ سیاست‌هایشان را که نتیجه‌ی آن را در حادثه‌ی تروریستی تهران دیدیم دعوت به آرامش و سکوت می‌کنند و از سویی دیگر گروه دوم از این سکوت سوءاستفاده می‌نمایند و نیروهای انقلابی و نهادهای وابسته را در آماج حملات قرار می‌دهند.
فرقِ نیروهای انقلابی و بسیجی‌جماعت با آن‌ها در یک چیز است، انقلابی‌ها همواره هم از خودی خورده‌اند و هم از دشمن! اما مدعیانِ امروز وحدت ملی تا می‌توانسته‌اند به انقلابی‌ها تاخته‌اند و مورد تمجید دشمنان نظام قرار گرفته‌اند، همان‌هایی که داعش را ساختند، ایران را متهم به حمایت از تروریسم کردند و بر تحریم‌ها افزودند. دقیقا همان‌ها را می‌گویم!
برهه‌ای دیگر فرا می‌رسد و دشمنان نظام ایران را تهدید به حمله‌ی نظامی می‌کنند و از گزینه‌های روی میزشان می‌گویند اما بازهم گروهی پیدا می‌شوند و به‌جای آنکه از لزوم همدلی و صف‌آرایی مقابل معاندان نظام بگویند، گروه‌های مقاومت را جنگ‌طلب و قشر انقلابی را افراطی می‌نامند و عنوان می‌کنند چرا سینه‌تان را چاک می‌دهید؟ آمریکا یک دکمه فشار دهد روی هوا می‌روید!
باز فردایِ آن آقایی برای استمرار بخشیدن بر قدرت خویش روی به هیجان‌زایی کاذب می‌آورد و در مقابل دوربین‌هایی که میلیون‌ها نفر درخارج و داخل آن را دنبال می‌نمایند، به نیروهای مسلح و در رأس آن سپاه می‌تازد لکن عده‌ای پیدا نمی‌شوند به آن آقا بگویند چرا چوبِ تاراج به مسایل امنیتی زدید و وحدت ملی را خدشه‌دار کردید.
وقتی هم کانال‌های تلگرامی و رسانه‌های وابسته به این گروه مدام بهانه‌جویی می‌کنند تا به قولِ خودشان فحشی به رقیبان دهند و طعنه‌ای به مدافعان حرم بزنند، باز جیکِ کسی در نمی‌آید. در سیاسی کردن مسایل نیز دستِ بالا را همواره داشته و دارند، مِن‌باب تمثیل در قضیه‌ی پلاسکو فریاد استعفاء سر می‌دهند و در حادثه‌ی قطار ماهیتِ برخورد دوگانه‌شان با مسایل را به رخ می‌کشند و روژه‌ی سکوت می‌گیرند.
اصولاً در نگاه این قشر وحدت ملی تا زمانی خوب است که در برابر فجایع به‌بار آمده حرفی برای گفتن نداشته باشند. کافی است کمی فضا را متعادل ببینند، آنوقت توهین و دروغ که سهل است، به آدم فحش هم می‌دهند لیکن وقتی ببیند قافیه را باخته‌اند و حقانیت طرف مقابل آشکار شده است، برای فرار از تبعاتِ اقدامات گذشته‌شان همه را به وحدت ملی دعوت می‌کنند تا اگر گروه رقیب‌شان خُرده‌ای بگیرد و از آنان سوالی نماید، سریعاً فریادِ وا وحدت سر دهند.
وحدت ملی خوب است و همگان نیز از این امر استقبال می‌نمایند اما به‌شرطی که همیشه باشد و در برابر تمام مسایلی که دشمنان برایمان رقم می‌زنند چنین رویه‌ای اتخاذ گردد. در کمال تاسف در مقطع فعلی افرادی پاسبان وحدت ملی شده‌اند که پیش‌تر توئیت می‌زدند و از خانواده‌های تروریست‌ها و منافقین دهه‌ی 60 عذرخواهی می‌کردند، مدافعان حرم را مدافع بشار اسد می‌نامیدند و قص‌علی‌هذه.
اوجِ تنگ‌نطری را وقتی می‌بینیم که بازهم عده‌ای در داخل همین جریان روی به کینه‌ورزی می‌آورند و بی‌آنکه سندی رو کنند و حرف‌شان بین ملت خریداری داشته باشند، می‌گویند کارِ شکست‌خوردگان انتخابات بود! این‌ها با آن‌هایی که اکنون پاسبانِ وحدت ملی شده‌اند فرق چندانی ندارند، همه از یک گروه‌اند منتهی نحوه‌ی جریان‌سازی و تهاجم‌شان فرق می‌کند.
به عبارت ساده‌تر از یک طرف منتقدانِ سیاست‌هایشان را که نتیجه‌ی آن را در حادثه‌ی تروریستی تهران دیدیم دعوت به آرامش و سکوت می‌کنند و از سویی دیگر گروه دوم از این سکوت سوءاستفاده می‌نمایند و نیروهای انقلابی و نهادهای وابسته را در آماج حملات قرار می‌دهند.
فرقِ نیروهای انقلابی و بسیجی‌جماعت با آن‌ها در یک چیز است، انقلابی‌ها همواره هم از خودی خورده‌اند و هم از دشمن! اما مدعیانِ امروز وحدت ملی تا می‌توانسته‌اند به انقلابی‌ها تاخته‌اند و مورد تمجید دشمنان نظام قرار گرفته‌اند، همان‌هایی که داعش را ساختند، ایران را متهم به حمایت از تروریسم کردند و بر تحریم‌ها افزودند. دقیقا همان‌ها را می‌گویم!
کد مطلب: 5045
