به كت هاي چهار خانه راي ندهيم !!

به گزارش پهره؛ خدمتتان عرض كنم من دو دست كت تك چهار خانه در منزل دارم!! يكي پشمي كه در هند دوخته ام و زمستاني است، دومي را دانشجويان ترم آخرم چند ماه پيش بعنوان كادو يا هديه برايم آورده اند. با اينكه دوست نداشتم قبول كنم ( چون هم نياز نداشتم هم پذيرش آنرا غير اخلاقي مي دانم). اما جوان بودند و زود رنج و نمي شد قبول نكنم. هر دو كتم را دوست دارم. اولي را بعنوان خاطره اي از هند، عجايب و ارزاني اجناسش، دومي را بخاطر قدرشناسي دانشجويان از زحمات معلمشان در چند ترم تدريس و دادن مشاوره در ساعات غير كلاسي ( البته اين چيزها بندرت اتفاق مي افتد و معمولا هيچ استادي از هيچ دانشجويي هديه دريافت نمي كند). آخرين باري هم كه از دانشجويان هديه گرفتم سالها پيش بود كه وضع اقتصادي مملكت بهتر و سكه ارزان بود در روز معلم از دانشجويان يك كلاس ( كه اغلب كارمند بودند ) نيم يا ربع سكه ( دقيقا يادم نيست) هديه گرفتم. از شما چه پنهان وقتي اين كت ها ي چهار خانه را مي پوشم احساس خوبي بمن دست مي دهد، فكر مي كنم از ديگران خوشتيپ تر هستم، كلاسم بالاتر است. دوست دارم با آنها اينطرف و آنطرف بروم و عكس بندازم، حتي در هواي 40، 50 درجه ايرانشهر و چابهار. وقتي مردم مرا در اين كت ها مي بينند فكر مي كنند فرد با شخصيت و مهمي هستم. دلم مي خواهد در انتخاباتي، چيزي ثبت نام كنم. مهم تر اينكه فكر مي كنم با پوشيدن آنها قابليت راي آوري دارم!! اما زهي خيال باطل. با پوشيدن كت هاي گران قيمت برند يا چهار خانه، نه سواد كسي بالا مي رود، نه شخصيت مهمي مي شود و نه فكر و برنامه ريزي آدم بهتر مي شود.
اينروزها در فضاي مجازي يا روي بنرهاي بزرگ خياباني تصاوير كانديداهاي محترمي را مي بينيم كه با كت هاي زيبا و چهار خانه، در لباس محلي يا رسمي، خود را براي گرفتن راي از مردم عرضه كرده اند. اغلب هم با يك دستشان لبه كت را به زيبايي در دست گرفته اند مبادا از تنشان بيافتد و آراي شان را از دست بدهند. نه طرحي دارند نه برنا مه اي. نه به اندازه قيمت كتي كه تنشان است كتاب يا روزنامه خوانده اند. بسياري براي ارتقاي كيش شخصيتي  و افزايش شان اجنماعي شان در شورا شركت كرده اند. برخي براي مطرح شدن نام و نشان خانواده ( اصيل ) يا طايفه شان كانديد شده اند. عده اي هم فكر مي كنند چون فوق ليسانس گرفته اند نخبه اند و مي توانند شهر و مردمش را از فلاكت خيابان هاي پر از چاله چوله نجات دهند، پاركهاي زيبا و استاندارد احداث كنند، فرهنگ سرا و خانه تاتر ايجاد كنند و خلاصه شهري زيبا بسازند. اگر بروشوري توزيع مي كنند يا در جايي سخنراني مي كنند تماما وعده هاي غير عملي و طرح هاي آرماني مي دهند. براي گرفتن راي به صدها حاجي و معتمد زنگ مي زنند و البته خيلي هايشان راي هم مي آورند اما پس از چهار سال تغييري در شهر و زيبايي آن ايجاد نمي شود. مردم شهر هم توانمند تر و با فرهنگ تر نمي شوند. تنها شكم هاي اعضاي شورا برآمده تر و كت هاي دوران كانديداتوري برايشان تنگ تر مي شود. از آپارتمانهاي كوچكشان به خانه هاي ويلايي نقل مكان مي كنند و اگر در دوران صدارتشان بر كرسي شورا لابي گري را خوب ياد گرفته باشند پس از 4 سال يا مجدد وراد شوراي بعدي مي شوند يا اگر هم راي نياوردند به رياست اداره اي چيزي مي رسند و با آن كت هاي زيبا با شخصيت تر و مهم تر و مهم تر مي شوند.
روزهاي تبليغات انتخابات شوراها است. يادمان باشد به كت هاي چهار خانه راي ندهيم. كانديداها را در ستادها به چالش بكشيم. سوالات تخصصي از آنها بپرسيم. به روبوسي و بغل كشي هاي آنان توجه نكنيم. از آنها بپرسيم برنامه عملي شان براي بهبود امور شهر، درآمد زايي براي شهرداري، افزايش رفاه و آسايش مردم و حل مشكلات ترافيكي چيست. پرس و جو كنيم چه سابقه اجرايي يا مديريتي روشني داشته اند. زندگي شان از چه راهي تامين شده است و آيا فكر مي كنند ورودشان به شورا مي تواند گرهي از مشكلات مردم و حاشيه نشينان باز كند.  باز هم يادمان باشد سرنوشت شهر و آينده فرزندانمان را به كت هاي چهار خانه نسپاريم. سبز باشيد و تندرست. 
متن: امان الله تمنده رو
انتهای پیام/