شاید این شب‌ها دیگر برای برخی‌ها تکرار نشود؛
در جست‌وجوی عشق حقیقی در شب‌های قدر
شب‌های قدر فرصت مناسبی است که انسان با کنده شدن از علایق و دلبستگیهایی که موجب محدود شدن فطرت انسانی و مخدوش شدن جلوه الهی آدمی می‌شود، مقدمات نیل عشق حقیقی را فراهم نماید
در جست‌وجوی عشق حقیقی در شب‌های قدر
به گزارش پهره؛ به نقل از آناج؛ از هر کوی و برزنی که گذر کنیم و در هر زمانی که سیر نمائیم و قدم در وادی روان هر انسان و حیوانی که بگذاریم، دلبستگی‌ها و تمایلات و جاذبه‌هایی وجود دارد که حیوان و انسان را به سوی خود می‌کشد و گاها در خود هضم می‌نماید، تا جایی که فرد به خاطر آن علاقه و خواسته، از هست و نیست خود می‌گذرد و زندگی خودش را فدای آن دلبستگی می‌نماید.
اما جنس دلبستگی که در انسان وجود دارد با جنس دلبستگی حیوانات متفاوت است و بسیار بالاتر و والاتر از آن است، مگر اینکه انسانی با چشم پوشی از فطرت متعالی و گرایش‌های الهی خودش، تمامی عشق و علاقه و دلبستگی‌‌اش را در امور مادی و زمینی خلاصه نماید، البته وجود عواطف انسانی و زمینی برای زندگی دنیوی ضرورت دارد و بدون وجود داشتن علقه زندگی دنیوی، حیات در این دنیا با سختی‌های فراوان همراه خواهد بود، به گونه‌ای که شاید انگیزه بسیاری از فعالیت‌های دنیوی از انسان سلب شود.
باید توجه داشت که عشق زمینی تنها در صورتی مطلوب است که انسان را به عشق حقیقی و برتر راهنمایی کند که انسان به ضعف‌های عشق زمینی واقف گردد و بداند اینها همه مَجاز عشق‌اند، نه حقیقت عشق!
شب‌های قدر فرصت مناسبی است که انسان با کنده شدن از علایق و دلبستگیهایی که موجب محدود شدن فطرت انسانی و مخدوش شدن جلوه الهی انسان می‌شود مقدمات نیل به عشق حقیقی را فراهم نماید.
بهترین زاد و توشه و حاصل عقل و فهم و شعور واحساس انسان در زندگی این دنیا حصول عشق به خداوند متعال می‌‌باشد و زندگی انبیاء الهی و امامان معصوم و انسان‌های پاک و وارسته، سراسر قصه عشق و دلدادگی و فراز و نشیب پیمودن مسیر عبودیت با رفرف عشق است و همان است که نماز را معراج مومن می‌کند و همان است که سعادت و رضایت از زندگی را برای ایشان میسر می‌نماید.
چه انگیزه‌ای بالاتر از عشق به الله می‌تواند پیامبر اکرم را در پیمودن مسیر صعوبت بار هدایت قوم جاهلیت و عصبیت یاری نماید و تمامی رنج و مشقت مسیر را به جان و دل بخرد تا جاییکه محبوبش نیز زبان به دلداری و گله گذاری باز کند که " ای محمد شاید تو از غصه و غم و اندوه خود را تلف مى‌کنى و مى‌کشى، براى اینکه این کفار و مشرکین ایمان نمى‌آورند".
و چه عشقی بالاتر از این عشق، که علی بن ابیطالب را در یاری مظلومان و مستضعفان و فقراء و ایتام و نبرد با ناکس‌ها و کرکس‌های روزگار مصمم می‌نماید، تا جایی که حتی در لحظه چشیدن طعم زهرآلود شمشیر تعصب و جهالت، سخن از سعادت وصال به محبوب به زبان می‌راند.
پس چه زیباست که از فرصت این ماه مبارک و لحظات بندگی و دلدادگی استفاده کنیم و دل را از هر چه شائبه زمینی شدن است و از هر چه آلودگی زمینی ماندن است، پاک نماییم و وجود خویش را به عشق لایزال معبود ازلی زینت بخشیم که جز او هر آنچه هست رفتنی است و با او هر آنچه همراه است ماندنی.
اما جنس دلبستگی که در انسان وجود دارد با جنس دلبستگی حیوانات متفاوت است و بسیار بالاتر و والاتر از آن است، مگر اینکه انسانی با چشم پوشی از فطرت متعالی و گرایش‌های الهی خودش، تمامی عشق و علاقه و دلبستگی‌‌اش را در امور مادی و زمینی خلاصه نماید، البته وجود عواطف انسانی و زمینی برای زندگی دنیوی ضرورت دارد و بدون وجود داشتن علقه زندگی دنیوی، حیات در این دنیا با سختی‌های فراوان همراه خواهد بود، به گونه‌ای که شاید انگیزه بسیاری از فعالیت‌های دنیوی از انسان سلب شود.
باید توجه داشت که عشق زمینی تنها در صورتی مطلوب است که انسان را به عشق حقیقی و برتر راهنمایی کند که انسان به ضعف‌های عشق زمینی واقف گردد و بداند اینها همه مَجاز عشق‌اند، نه حقیقت عشق!
شب‌های قدر فرصت مناسبی است که انسان با کنده شدن از علایق و دلبستگیهایی که موجب محدود شدن فطرت انسانی و مخدوش شدن جلوه الهی انسان می‌شود مقدمات نیل به عشق حقیقی را فراهم نماید.
بهترین زاد و توشه و حاصل عقل و فهم و شعور واحساس انسان در زندگی این دنیا حصول عشق به خداوند متعال می‌‌باشد و زندگی انبیاء الهی و امامان معصوم و انسان‌های پاک و وارسته، سراسر قصه عشق و دلدادگی و فراز و نشیب پیمودن مسیر عبودیت با رفرف عشق است و همان است که نماز را معراج مومن می‌کند و همان است که سعادت و رضایت از زندگی را برای ایشان میسر می‌نماید.
چه انگیزه‌ای بالاتر از عشق به الله می‌تواند پیامبر اکرم را در پیمودن مسیر صعوبت بار هدایت قوم جاهلیت و عصبیت یاری نماید و تمامی رنج و مشقت مسیر را به جان و دل بخرد تا جاییکه محبوبش نیز زبان به دلداری و گله گذاری باز کند که " ای محمد شاید تو از غصه و غم و اندوه خود را تلف مى‌کنى و مى‌کشى، براى اینکه این کفار و مشرکین ایمان نمى‌آورند".
و چه عشقی بالاتر از این عشق، که علی بن ابیطالب را در یاری مظلومان و مستضعفان و فقراء و ایتام و نبرد با ناکس‌ها و کرکس‌های روزگار مصمم می‌نماید، تا جایی که حتی در لحظه چشیدن طعم زهرآلود شمشیر تعصب و جهالت، سخن از سعادت وصال به محبوب به زبان می‌راند.
پس چه زیباست که از فرصت این ماه مبارک و لحظات بندگی و دلدادگی استفاده کنیم و دل را از هر چه شائبه زمینی شدن است و از هر چه آلودگی زمینی ماندن است، پاک نماییم و وجود خویش را به عشق لایزال معبود ازلی زینت بخشیم که جز او هر آنچه هست رفتنی است و با او هر آنچه همراه است ماندنی.
کد مطلب: 5069
