نگاه مختصر بر تاریخچه قوم بلوچ در ایران
نام بلوچستان در کتیبه‌های بیستون و تخت‌جمشید داریوش بزرگ هخامنشی، ماکا یا مَکَه آمده و ایالت چهاردهم بوده است.
نگاه مختصر بر تاریخچه قوم بلوچ در ایران
به گزارش پایگاه خبری پهره، منطقه سیستان‌وبلوچستان، بلوچستان را در زمان ساسانیان، “کوسون” می‌گفتند اما کهن‌ترین نام آن همان ماکا یا مک است که هرودت آن را مِکیا یا مکیان خوانده است.
نام‌های ذکر شده تا پس از اسلام در میان مردم معمول بوده است، زیرا در سده‌ی نخست هجری قمری که عرب‌ها بر این سرزمین دست یافتند، “مکران” نام داشت.
بدین ترتیب سده‌ها این سرزمین مکران نامیده شده است و جهانگردان عرب هم به نام مکران از این ناحیه یاد کرده‌اند.
به باور برخی مورخان، بلوچ‌ها در گذشته‌ی بسیار دور از مناطق دیگر به مکران مهاجرت کرده‌اند و از این زمان به بعد نام بلوچستان از آنان ماخوذ شده است.
زبان بلوچی از زبان‌های مهم ایرانی
مهم‌ترین زبان جنوب‌شرقی ایران، زبان بلوچی است که آن را به‌خاطر گونه‌ی کهن بسیاری از واژگان، باید از زبان‌های مهم ایرانی برشمرد.
زبان بلوچی به زبان پهلوی اشکانی و نیز پهلوی اوایل دوره‌ی ساسانی نزدیک است، زیرا در اثر سختی رفت و آمد در همه‌ی سده‌های گذشته و همچنین نبود آمیختگی با دیگر گویش‌ها، صورت اصلی کلمه‌ها در این زبان پیوسته بدون دگرگونی مانده است.
زبان بلوچی از نظر زبان‌شناسی و نیز شناختن ریشه‌ی بسیاری از واژه‌ها و سابقه‌ی برخی اصطلاحات رایج در زبان‌فارسی، از منابع مهم به‌شمار می‌رود و می‌توان آن را به دو بخش زیر تقسیم کرد:
۱- بلوچی شمالی یا سرحدی: این گویش در نواحی زاهدان، خاش و سیستان متداول است.
۲- بلوچی جنوبی: در ایرانشهر، سراوان، سرباز، سراوان، نیکشهر، کنارک و چابهار بدان سخن گفته می‌شود که با وجود تفاوت در بیشتر واژگان، برای افراد هر دو دسته قابل تشخیص است.
نژاد قوم بلوچ
پژوهشگران بر این باورند که آریایی‌ها در روزگاری بسیار کهن در دشت پامیر، آسیای میانه، ارمنستان، ارتفاعات کارپات، ساحل‌های رود دانوب پایین، آلمان، اسکاندیناوی و به‌بیان دیگر در شمال اروپا و آسیا زندگی می‌کرده‌اند.
بعدها یعنی حدود ۴۰۰۰ سال پیش از میلاد، در اثر زیادشدن جمعیت و یا برخی علت‌های دیگر، از این سرزمین‌ها به‌مهاجرت پرداخته و هر دسته از آنان به‌جانبی رهسپار شده و در آن اقامت گزیدند.
گروهی از این قبیله‌ها از راه خوارزم به‌سوی بلخ و پیرامون آن سرازیر شده و در حدود شرقی و شمال شرقی ایران کنونی ساکن شدند.
بعدها همین گروه به سوی غرب پیش آمدند و به شعب و قبایل گوناگون بخش شدند.
شاهان هخامنشی، بخش اعظم این سرزمین‌ها و اقوامی را که در آن زندگی می‌کرده‌اند به زیر فرمان خود درآوردند.
در برخی از کتیبه‌های داریوش از جمله کتیبه‌ی بیستون که در آغاز سال ۵۲۰ پیش از زایش به فرمان وی در صخره‌ای از کوه بیستون کنده شده از ایالت‌های ۲۳گانه‌ی هخامنشی از جمله ماکا (بلوچستان) نام برده شده است.
بی‌تردید قوم سخت‌کوش بلوچ نیز از همین اقوام آریایی جدا شده و پس از گذشتن از بخش‌های شمالی به‌ناحیه‌ی جنوب آمده است. در این مورد نزدیکی زبان بلوچی به زبان باستانی اقوام مادی، موید این نظر است.
با توجه به بررسی و اندازه‌گیری‌های انجام شده توسط دانشمندان نژادشناس از درازای بدن همه‌ی طوایف و قبایل از جمله مردم بلوچستان، آشکار شده است که مشخصات نژادی بلوچ‌ها و آریاییان کاملاً شبیه و یکسان بوده و درنتیجه قوم بلوچ، ایرانی نژاد و همانند کُرد، لُر، فارس، آذری، تاجیک و… شعبه‌ای از نژاد آریایی هستند.
بلوچ‌ها، قامتی بلند و کشیده دارند که میانگین بلندی قد آنها به ۱۷۰ و در حداکثر آن، به ۱۹۰ سانتی‌متر می‌رسد، همچنین سر و صورتی پهن با موهای بسیار، جمجمه‌ای بزرگو بینی کشیده و چشمانی درشت که از ویژگی‌های طبیعی و ایرانی بودن آنها است.
انتهای پیام/۳۳۳۹
isna.ir
نام‌های ذکر شده تا پس از اسلام در میان مردم معمول بوده است، زیرا در سده‌ی نخست هجری قمری که عرب‌ها بر این سرزمین دست یافتند، “مکران” نام داشت.
بدین ترتیب سده‌ها این سرزمین مکران نامیده شده است و جهانگردان عرب هم به نام مکران از این ناحیه یاد کرده‌اند.
به باور برخی مورخان، بلوچ‌ها در گذشته‌ی بسیار دور از مناطق دیگر به مکران مهاجرت کرده‌اند و از این زمان به بعد نام بلوچستان از آنان ماخوذ شده است.
زبان بلوچی از زبان‌های مهم ایرانی
مهم‌ترین زبان جنوب‌شرقی ایران، زبان بلوچی است که آن را به‌خاطر گونه‌ی کهن بسیاری از واژگان، باید از زبان‌های مهم ایرانی برشمرد.
زبان بلوچی به زبان پهلوی اشکانی و نیز پهلوی اوایل دوره‌ی ساسانی نزدیک است، زیرا در اثر سختی رفت و آمد در همه‌ی سده‌های گذشته و همچنین نبود آمیختگی با دیگر گویش‌ها، صورت اصلی کلمه‌ها در این زبان پیوسته بدون دگرگونی مانده است.
زبان بلوچی از نظر زبان‌شناسی و نیز شناختن ریشه‌ی بسیاری از واژه‌ها و سابقه‌ی برخی اصطلاحات رایج در زبان‌فارسی، از منابع مهم به‌شمار می‌رود و می‌توان آن را به دو بخش زیر تقسیم کرد:
۱- بلوچی شمالی یا سرحدی: این گویش در نواحی زاهدان، خاش و سیستان متداول است.
۲- بلوچی جنوبی: در ایرانشهر، سراوان، سرباز، سراوان، نیکشهر، کنارک و چابهار بدان سخن گفته می‌شود که با وجود تفاوت در بیشتر واژگان، برای افراد هر دو دسته قابل تشخیص است.
نژاد قوم بلوچ
پژوهشگران بر این باورند که آریایی‌ها در روزگاری بسیار کهن در دشت پامیر، آسیای میانه، ارمنستان، ارتفاعات کارپات، ساحل‌های رود دانوب پایین، آلمان، اسکاندیناوی و به‌بیان دیگر در شمال اروپا و آسیا زندگی می‌کرده‌اند.
بعدها یعنی حدود ۴۰۰۰ سال پیش از میلاد، در اثر زیادشدن جمعیت و یا برخی علت‌های دیگر، از این سرزمین‌ها به‌مهاجرت پرداخته و هر دسته از آنان به‌جانبی رهسپار شده و در آن اقامت گزیدند.
گروهی از این قبیله‌ها از راه خوارزم به‌سوی بلخ و پیرامون آن سرازیر شده و در حدود شرقی و شمال شرقی ایران کنونی ساکن شدند.
بعدها همین گروه به سوی غرب پیش آمدند و به شعب و قبایل گوناگون بخش شدند.
شاهان هخامنشی، بخش اعظم این سرزمین‌ها و اقوامی را که در آن زندگی می‌کرده‌اند به زیر فرمان خود درآوردند.
در برخی از کتیبه‌های داریوش از جمله کتیبه‌ی بیستون که در آغاز سال ۵۲۰ پیش از زایش به فرمان وی در صخره‌ای از کوه بیستون کنده شده از ایالت‌های ۲۳گانه‌ی هخامنشی از جمله ماکا (بلوچستان) نام برده شده است.
بی‌تردید قوم سخت‌کوش بلوچ نیز از همین اقوام آریایی جدا شده و پس از گذشتن از بخش‌های شمالی به‌ناحیه‌ی جنوب آمده است. در این مورد نزدیکی زبان بلوچی به زبان باستانی اقوام مادی، موید این نظر است.
با توجه به بررسی و اندازه‌گیری‌های انجام شده توسط دانشمندان نژادشناس از درازای بدن همه‌ی طوایف و قبایل از جمله مردم بلوچستان، آشکار شده است که مشخصات نژادی بلوچ‌ها و آریاییان کاملاً شبیه و یکسان بوده و درنتیجه قوم بلوچ، ایرانی نژاد و همانند کُرد، لُر، فارس، آذری، تاجیک و… شعبه‌ای از نژاد آریایی هستند.
بلوچ‌ها، قامتی بلند و کشیده دارند که میانگین بلندی قد آنها به ۱۷۰ و در حداکثر آن، به ۱۹۰ سانتی‌متر می‌رسد، همچنین سر و صورتی پهن با موهای بسیار، جمجمه‌ای بزرگو بینی کشیده و چشمانی درشت که از ویژگی‌های طبیعی و ایرانی بودن آنها است.
انتهای پیام/۳۳۳۹
isna.ir
کد مطلب: 66
