چراغی که به خانه روا است، به مسجد حرام است

به گزارش پهره؛ عباس نورزائی، رئیس کانون جهادگران جهادسازندگی استان سیستان‌وبلوچستان در یادداشتی نوشت: مشاجره‌ی شیخ‌صادق و زنگنه بالا گرفت، خصوصاً که گفتار طنزگونه‌ آن مرحوم، همه‌‌ بازدیدکنندگان از سد کهک را به دور خود کشاند و او در مقابل انتقال آب از زابل به زاهدان مقاومت می‌کرد و استدلالش این بود که: شما آب مرکز سیاسی استان را از سیستان می‌برید، اگر آب کم و محدود بود، اولویت را به سیستان می‌دهید یا زاهدان؟ و به‌رغم فریادهای به خاک‌رفته‌ی آن مرد بزرگ، شد آن‌چه او و ما نمی‌خواستیم.

انتقال آب سیستان، در شرایطی که آب محدودیتی این‌چنینی نداشت، برابر برآوردها، ۳۰۰۰ خانوار کشاورز سیستانی را برای همیشه بی‌کار کرد و کوچاند و این روند هم‌چنان ادامه دارد.

 در حفاری چاه‌های متعدد در کاسه‌ سیستان، مدیران مربوطه هم‌چنان دورترین برد نگاه‌شان، نوک بینی است.

سهل‌ترین و بی‌سروصداترین راه را انتخاب و به‌گونه‌ای دیگر و در سکوت و اختفاء واقعیت، همان واقعه‌ی دهه‌ی هفتاد را تکرار می‌کنند.

مسئله این است که باید برای آب زاهدان، چاره‌ای جز کاسه‌ سیستان، بیندیشند.

 کارشناسان با عدد و رقم این منابع را در اطراف زاهدان و تهلاب، نشان داده‌اند، اما مدیران خائن، آب کاسه‌ی سیستان را به تاراج برده و در تکنیکی با خلط داده‌ها و اخبار و ناشفاف، آب را از حوزه‌ی سیستان به زاهدان می‌برند و هم‌چنان، نیمی از آب چاه‌نیمه را ربایش می‌کنند.

آقای مسئول، چرا چنین می‌کنید؟ چند صباح، مدیریت‌تان نیز به پایان خواهد رسید، با سیاهی خیانت به انبوه جمعیت مهاجر سیستانی، ریه‌های سرطانی‌شده‌ی کودکان و سالمندان سیستانی، مردمی که دارایی‌شان به ثمن‌بخس به جانشینان ناخلف وارداتی به فروش رفته و نگاه‌های حسرت‌آلود نسل‌های آینده به سیستان، چه می‌کنید؟

هرچه‌ سریع‌تر آب زاهدان را از منابع کارشناسی‌شده تأمین کنید و خروجی‌چاه‌های محفوره در کاسه‌ سیستان را با جریان معکوس انتقال آب به سیستان برقرار سازید و به این ظلم آشکار  خاتمه دهید. در مثل چه زیبا گفته‌اند که: اول خویش، بعد درویش یا چراغی که به خانه روا است، به مسجد حرام است. 

انتهای خبر/